These shoes are made for walkin

Onze laatste dag in New York. De planning was dat we om 6 uur terug vlogen naar Nederland, wat betekende dat we om 3 uur op het vliegveld moesten zijn wat vervolgens weer betekende dat we rond 2 uur in een taxi moesten zitten. We hadden dus tot 2 uur de tijd om nog wat te doen of te ondernemen. De receptie van het hotel had een taxi voor ons gereserveerd die ons naar het vliegveld zou brengen.
Maar wat ga je doen in die laatste 4 uur? De planning was niet om ons nog eens naar Lower Manhattan te begeven. Dat was de opzichter te veel maar ook mijn schoenen gingen dat niet meer volhouden. Die waren duidelijk toe aan vervanging.

Dus om de tijd te doden besloten we nog eens naar Macy’s te gaan. Misschien zagen we nu wel wat voor de opzichter. Misschien hadden ze nieuwe kleding binnen of waren er inmiddels andere dingen in de winkel gehangen zodat ze nu wel zou slagen. Er waren inmiddels inderdaad nieuwe dingen in de winkel gehangen. Hmmm vooral peper dure winterjassen of winterjassen die te kort, te wijd of te raar zaten. Weer met lege handen naar buiten.

Eenmaal buiten viel het oog van onze opzichter op een interessante situatie. Dit keer geen brandweer bij Macy voor de deur, nee dat was nog onschuldig! Dit keer een hele ME stoet voor de deur, met agenten (of hoe het hete mag) in kogelwerend vest en met mitrailleur op de stoep.
Dat is altijd leuk buiten komen. Om onszelf in veiligheid te brengen. Joost mocht weten waarom ze daar stonden maar vast niet voor de lol. Zijn we in ieder geval naar de overkant gegaan en laat daar nou een footlocker zitten! :) Een strak plan want mij witte schoentjes waren nu echt versleten, ik keek tegen mijn eigen sok aan en nog even en er zou een teen ontsnappen.
Jammer genoeg hadden ze de leuke adidas schoenen niet in mijn maat. Ik vroeg aan de verkopen of het echt dames schoenen waren of dat hij ze misschien ook in heren maten had. Nee het waren echt dames schoenen dus welke maat heb je nodig? Whahaha ik begon te lachen en zei; ‘die heb je niet. ’ Daar was hij het niet mee eens dus vroeg naar mijn maat. ‘Dus ik size 12!’ ‘Hmmm no! Die heb ik niet!’ Nee, dat is wat ik dacht! Maar dat die knakker zo eigenwijs was was niet het leukste hahaha je had dat gezicht moeten zien toen ik mijn schoenmaat zei.
Je hebt van de gekke niet educatieve speelgoedpoppetjes, dat als je daar in knijpt dan ploppen die ogen zo naar buiten. Whahahaha dat kon deze meneer ook alleen ik kneep hem helemaal niet. Dus opzoek naar wat anders. De wit/grijze allstars waren een leuk alternatief.
Mijn oude schoenen zijn verdwenen in de prullenbak die bij footlocker voor de deur stond. Met het risco dat ik ze binnen enkele minuten voorbij zou zien lopen. Er zijn hier mensen die de prullenbakken leeg halen. Plastic flesjes, blikjes en andere materialen worden ingezameld, wat ze er mee doen weet ik niet maar ze zijn er behoorlijk druk mee. Ik denk dat ze het ergens in kunnen leveren voor geld, ofzo. De mensen die dit doen vallen niet echt onder de categorie zwervers of verslaafde, vaak zien ze er gewoon goed verzorgd en gevoed uit.
Maar mijn schoenen heb ik niet meer voorbij zien komen.

Toen was het tijd voor onze laatste Amerikaanse koffie. Nog een keer Starbucks! Wat kan je toch genieten van koffie en een tafeltje bij het raam. Heerlijk naar buiten kijken en zien wat er allemaal gebeurt in de straten van New York
Na een tijdje bij de Starbucks gezeten te hebben zijn we terug gegaan naar het hotel. Wel eens waar een uur te vroeg maar ik moest nog wat uit mijn koffer hebben en wat anders erin doen. Na wat gerommel, een ander shirt en koffers helemaal afsluiten, was het wachten op de taxi. Als je zo in een lobby zit wil je ook niet weten wat er allemaal voorbij schuift. Zo kwam er op een gegeven moment een normaal aangeklede man naar binnen met een joekel van een indianen tooi op zijn hoofd. En geen carnaval apparaat nee gewoon een echte originele tooi. Je begrijpt dat leverde weer een nieuwe lach stuip op. De indiaan werd gevolgd door een griet met uggs die helemaal vol geplakt waren met strassteentjes. Pff je werd zowat verblind.
Tot slot kwamen er twee meiden bij ons op de bank zitten die ruzie hadden met elkaar. Hihi heel interessant om te horen hoe dat gaat. O my God! Heb ik meer dan 1 keer gehoord kan ik je melden. Pffff

De route naar het vliegveld verliep vlekkeloos. Binnen was het bagage laten wegen, labels eraan en een stukje verder op ingeleveren. Alles zonder problemen. Tot we bij de douane kwamen en driemaal raden bij wie dat een probleem was. Jaja bij moedertje lief. In plaats van Maria (haar eerste naam) stond er ma met daar achter gewoon haar achternaam. Maar de douane nam er geen genoegen mee. Dus we konden weer terug naar de KLM balie om het te laten veranderen. Dus hup daar gingen we weer. En ook daar; ‘O my God!’ Er werd wat op het papier gekrabbeld en we konden weer terug naar de douane. Nu mochten we gelukkig verder en daarna door de metaaldetector en controle.

Na een half uurtje wachten konden we aan board van het vliegtuig. Het vliegtuig liep langzaam vol en iedereen vond zijn plek. Op vier lege plekken na, na wat heen en weer gehobbel van de stuward en stuwardess kwamen de 4 laatste passagiers binnen. Twee mannen en twee vrouwen die nog al wat handbagage hadden. Drie koffers en drie rugzakken en nog wat losse tasjes. Alle bagage vakken waren inmiddels al gevuld dus het werd lastig om al die zooi op te ruimen en te bergen. Na 5 minuten heen en weer gescharreld te hebben is op een koffer na alles opgeruimd. Drie van de vier hadden inmiddels al plaats genomen en nummer vier zet de laatste koffer midden in het gangpad neer, vraagt de mensen naast hem op te staan zodat hij er door kan en hij gaat rustig zitten. Daar stond zijn koffer! Toen de dame die de rij sloot vroeg wat er ging gebeuren met die koffer. Kreeg ze als antwoord ja de vakken zijn vol! Hoe simpel kan je het maken. Whahahaha De stuwerdess kon het probleem oplossen. Na wat kleppen te hebben geopend had ze een plekje gevonden en de koffer was opgeborgen.

De vlucht verliep goed. Ondanks de storm die in aantocht is, hadden wij weinig tot geen turbulentie gehad. We zouden sneller aankomen dus dat was ook goed nieuws. Met nog twee uur te gaan horen we ineens een kind HELP, HELP roepen. Het klonk erg serieus. Als snel daarna kon je behoorlijk hysterisch gehuil en gegil horen. De stuward liep met de zuurstof en de defibrillator door het vliegtuig. Vlak voor de landing werd ons gevraagd om te blijven zitten en het ambulance personeel eerst toegang te geven tot het vliegtuig.
Wat er gaande was weten we niet maar het was serieuze shit!

Op schiphol waren we binnen een half uur klaar. Waren we door de douane heen en hadden we onze koffers. We waren klaar om naar huis te gaan. Helemaal top!

We kijken beide met veel plezier terug naar deze week. We hebben veel gezien, gedaan, beleefd en gelachen. Voor iedereen die nog nooit naar New York geweest is. It’s the place to be!

Ik zal er zeker nog eens terug komen.