Nieuwe ronden, nieuwe kansen

Het snowboarden was ongetwijfeld heel erg leuk zijn geweest als we waren gegaan. Maar er kwam een kink in de kabel en we hadden even het een en ander te regelen.

Wij waren al niet helemaal happy met het appartement. Te weinig handdoeken, geen schoon beddengoed, het bankstel stonk naar hond, verwarmingen die het half deed, het internet wat we zelf moesten regelen, wel een parkeerplek maar als er niet verteld word op welke plek je moet gaan staan. Dan kan het dus gebeuren dat je per ongeluk op de verkeerde plek gaat staan en dat er een bewoner boos is. Met het brandalarm kwamen wij er achter dat we helemaal geen emgencykey hebben, dat betekende dus dat we min of meer in het trappenhuis opgesloten zaten.
Maar toen kwam er gister met klap op de vuurpijl een mailtje in mijn mailbox. Er zou vandaag een bezichtiging zijn in ons appartement voor potentiële kopers. Het appartement was in een flatgebouw en stond dus blijkbaar te koop. En dat kwamen ze even bezichtigen. What the …. Wat wil je die kopers laten zien???
Wat ik niet zo goed begreep, over twee nachten zijn wij eruit en is het klaar voor ons, staat het leeg, kunnen ze het schoonmaken en opruimen. Niet dat het nu een zooitje is maar toch.
Wij waren het helemaal spuugzat hier en hebben vanmorgen alles ingepakt. We waren er alle drie helemaal klaar mee en wouden hier geen nacht langer meer blijven. We zijn vertrokken naar de holiday inn. Hier hebben we een nette kamer, met schone goed liggende bedden en vooral warmte.
Karen is voor ons aan het mailen gegaan met de verhuur maatschappij of wat het dan ook is. Het kwam er op neer dat we de laatste twee nachten gratis in het appartement konden verblijven. Prima maar we slapen er geen minuut meer, sterker we hebben de sleutel zoals afgesproken al achter gelaten in het appartement. Als het goed is krijgen ik de twee nachten terug gestort op creditcard.

Het fire-alarm verhaal is ook nog niet helemaal afgerond. Er was iets mis gegaan met mijn creditcard dus ik moest even bellen met de visa mensen. Ik leg mijn probleem uit, er word gekeken en het probleem word opgelost en ineens hoor ik door de telefoon het Nederlandse BRANDALARM! ‘Dus ik vraag is dat het brandalarm?’ ‘Hmmm ja het alarm gaat hier af en hmmm we moeten naar buiten!’ Waarschijnlijk was het vals alarm want alles was vanmorgen geregeld met me creditcard dus pff mazzel me!!
Maar we komen bij de holiday inn en Ralph verteld over ons vorige appartement en de dame achter de bali zegt ‘O wij hebben hier vanmorgen brandalram gehad, de broodtooster flipte.’ Dat gaat dus lekker. Zijn we net onderweg naar Karen en ineens zie ik dikke vette rook wolken langs de weg. Nee het alarm heb ik niet gehoord maar vlammen waren wel gespot. Restaurant Miles stone was duidelijk in flames! Ik ben erg benieuwd wat er verder nog gaat gebeuren op brand gebied. Ik hoop eigenlijk wel dat het klaar is.

Nadat we veilig in holiday inn zaten en daar de koffers hadden achter gelaten zijn we schoenen gaan zoeken voor kirs. Ze had schoenen gezien alleen zaten ze voor geen meter en is het heel iets anders geworden. Patic ik mag niet klagen want ik heb genoeg nieuw spul in mijn koffer zitten. Vanmiddag heb ik een mooie leren schouder gekocht. Ik had hem 1,5 jaar geleden al gezien in Amerika maar toen vond ik hem te duur en had ik hem niet gekocht. Daar heb ik gigantische spijt van gehad en nu kwam ik de tas weer tegen. Op Ralph zijn doordrammen heb ik de tas nu wel gekocht en hmmm in mijn koffer zitten. Ik zo happy!!!

Rond een uur of 6 zijn we richting Karen en al de andere gereden. Eerst hebben we in twee groepen gegeten want niet iedereen was thuis toen het eten klaar was. Toen iedereen gevuld was zijn we gezellig met zijn alle gaan bowlen. Kirs bleef volhouden dat ze het niet kon en dat ze het niet zo heel vaak deed. Nou ik weet niet want we hebben totaal 3 potjes gespeeld en die heeft ze alle 3 de keren van mij en karen gewonnen. Van de jongens heb ik het niet bij gehouden. Ik hoef jullie neem ik aan niet te melden wie er 3 keer verloor!!!

De terugweg naar huis was ook een hele beleving. Er moest getankt worden dus wij een tankstation op, alles klaar maken om te tanken werkt dat ding niet meer. Het mannetje in de winkel was er wel maar de pompen waren uit. Niet meer contant niet meer met creditcard. Dus op zoek naar de volgende pomp dan maar. Die was gelukkig nog in werking en we konden met een volle tank weer verder.

Na het bowlen zijn we nog even met de andere mee naar huis gegaan om een stukje zelfgebaken pompentaart te eten. Ik hou helemaal niet van pompoen maar karen was speciaal voor ons een pompoentaart gebakken. Dus we konden moeilijk zeggen ‘nee, we gaan naar huis.’ De taart was trouwens erg lekker maar dat ging in niet vertellen.
Het begon allemaal toen we bij karen weg gingen. We hebben een auto met een afstandbedining. Als je op het knopje open drukt gaat automatisch je koplampen branden. Zo ook vanavond. Dus we stappen in en we zijn nog bezig met de Gerit instellen en rommelen in een tas. En ik doe alvast de handrem naar beneden en het licht gaat uit. Dus ik zeg ‘huh grappig moet je kijken.’ Klik, klak, klik, klak, klik, KLAK de handrem naar boven en naar beneden, dus licht uit, licht aan. Maar de lichten schijnen tegen een paar bomen en struiken aan en ineens gaat er tussen die bomen en struiken wat bewegen, ineens zien we daar 2 paar benen (nee het was geen beer). Het droeg een trainingsboek dus ik schat in 2 mensen. Geen idee wat die om 12 uur ’s avonds tussen de struiken staan te doen, sterker ik wil het niet weten maar je kon ons wegbrengen. De tranen rolde over mijn wangen.

Het was onderweg erg mistig en het zicht was dus nul, niks. Gerit vertelde waar we heen moesten en tot dus ver ging het goed. Tot we op het punt kwamen dat we de grote weg af moesten.
Gerit zegt ‘neem toerit rechts’
Ralph zegt ‘rij ff rustig’.
Ik zie ineens een baan aan mijn rechterzijde op doemen en zie hoe mistig het ook was, dat het een hele korsten strook is. Dus ik stuur opzij, rommel de bommel, rakke takke tets! BONK (een heuvel) en toen nog een keer BONK (een tweede heuvel) rakketakkerakketakke. In de auto vloog er van alles van zijn plek. Ik hoor Kirs achterin zeggen ‘Zo de KNETTERS’ Ik hoor Ralph iets zeggen wat ik hier niet zal herhalen. Toen hoorde ik een hoop gegiechel van de achterbank af komen.
In de tussentijd had ik uitgevonden waar we zaten, ja hahaha niet goed, nee we waren over een soort parkeerplaatjes of what ever gegaan. Maar de uitgang kwam uit op de afslag die we moesten hebben. Kirs en ik hebben tot aan het hotel de slappe lach gehad en Ralph trok langzaam bij qua kleur. Die was zich een pukkel geschrokken.

Maar ik kan jullie vertellen we liggen allemaal veilig en wel in een schoon, warm en goed bed.